Het oordeel en bestraffing van afvalligen in de Islam.

In de naam van Allah, de Barmhartige, de Genadevolle,
Naar aanleiding van de video van de atheïst Richard Dawkins(1), waarin hij ingaat op het oordeel van afvalligen in de Islam, hebben wij besloten het standpunt binnen de Islam omtrent het oordeel en bestraffing van de afvalligen te verduidelijken.

Allereerst kennen we in het hedendaagse ‘verlichte’ Europa straffen zoals elke staat die heeft. Dan hebben wij het niet eens over de achterlijke wetten van de periode voor de verlichting. We kennen allemaal de ‘heksenjacht’ in Europa waarbij vrouwen zonder geldige reden werden vermoord. De heksen werden verdacht van geslachtsgemeenschap met de duivel en als gevolg hiervan overleden ze al tijdens de marteling, waarbij ze het niet eens hadden opgebiecht. Deze vervolgingen vonden plaats in Europa gedurende de 16e en 17e eeuw. We kunnen duizenden voorbeelden aanhalen over de periode tussen de 7e en 17e eeuw waarbij mensen onterecht zonder enig vorm van proces werden omgebracht in Europa. Het verhaal van William Tyndale die vanwege het vertalen van de Bijbel is omgebracht door de autoriteiten in de 16e eeuw spreekt voor zich. (2)

Ook wordt er in deze tijd in het alom geprezen Amerika de doodstraf anno 2018 nog steeds toegepast. Sterker nog, nog tot 2005 werden er minderjarigen (onder de 18) geëxecuteerd in Amerika. Tussen 1973 en 2005 zijn er al in de Verenigde Staten 7254 mensen ter dood veroordeeld. Van hen zijn er inmiddels al ruim 1000 geëxecuteerd en ongeveer 3400 wachten nog in de dodencel. Ruim 2400 mensen werden vrijgesproken of tot een andere straf veroordeeld. In 2018 zijn er al in de Verenigde Staten 12 executies uitgevoerd. (3)

De ‘verlichte’ mens zou nu denken dat dergelijke achterlijke wetgeving (zoals heksenjacht) al eeuwen niet meer in Europa bestaan. In England bestaat er nog steeds The Treason Act die in 1351 werd vastgelegd in de grondwet. Deze wet die met enkele aanpassingen nog steeds gangbaar is in England stelt straffen op voor het begaan van ‘hoogverraad’. De term ‘hoogverraad’ is echter een brede term; want ook het hebben van onechtelijk geslachtsgemeenschap met een Royalty behoort tot het begaan van hoogverraad. Ook het denken of willen (zonder het uit te voeren) dat de koningin iets overkomt is een strafbaar feit in England. De maximale straf hiervoor is de levenslange gevangenisstraf, voorheen tot 1998 was dit zelfs de doodstraf. Evenzo het verkrijgen van burgerschap van een vijandelijke staat behoort tot hoogverraad in England(4). In Amerika geldt eveneens de doodstraf voor hoogverraad en spionage.(5)

Het verschil tussen de Europese en Islamitische jurisprudentie, waardoor de straffen bepaald worden en gangbaar waren in die eeuwen is zeker opmerkelijk te noemen.

Allereerst een afvallige wordt nooit omgebracht als hij de bekering ontkent. Dit was in Europa wel het geval, zie de voorvallen zoals de heksenjacht. Het ontkennen van een strafbaar feit leidt nog steeds in Amerika bijvoorbeeld tot doodstraf. De Rosenburgs werden geëxecuteerd omdat ze mogelijk spionage hadden geleverd voor de Sovjet-Unie. Ondanks de ontkenning door de Rosenburgs werden ze alsnog vermoord door de staat. (6)

Ten tweede, indien een afvallige vertrekt buiten Dar ul Islam (buiten de Islamitische landen) dan wordt deze niet in het buitenland omgebracht. Oftewel de straf zal de afvallige niet achtervolgen buiten de Islamitische landen, waar de sharia niet heerst.

Ten derde er wordt tijdens het uitvoeren van de hadd (oftewel bestraffing die leidt tot de dood), gekeken naar verzachtende omstandigheden om de hadd niet uit te voeren. In authentieke Islamitische bronnen staat dat wanneer er twijfel bestaat dan wordt de hadd niet uitgevoerd. De oriëntalist Goldziher levert ook over dat Maimonides (12e-eeuwse rabbijn), die zich bekeerde tot de Islam en daarna weer terugkeerde naar diens Joodse geloof, dat zijn bekering ongeldig was omdat het met dwang was gebeurd. De Joodse Rabbijn Maimonides is dan ook vrijgesproken in een Islamitische rechtbank.(7)

We zien ook in de Ottomaanse archieven dat afvalligen, mensen die openlijk het geloof verlieten, voor onderzoek naar de rechtbank werden geroepen.(8) Maar dat hiervoor geen verdere vervolging of straf voor is uitgeschreven. Echter betekent dit niet dat er geen straf bestaat binnen de Islam voor afvalligen. We lezen in de periode van 1841 dat Refet Pasja (Ottomaanse officier) een discussie heeft met een Britse politicus over de straf voor afvalligen. Volgens Refet Pasja vond het uitvoeren van de straf om de 20/30 jaar plaats binnen het Ottomaans rijk. De straf werd volgens hem zelden uitgevoerd. De Britse politicus vond het onacceptabel dat een afvallige ter dood werd veroordeeld en vooral omdat het ging om een ex-christelijke bekeerling die zich weer tot het christendom bekeerde.(9)

De reden dat een afvallige wordt omgebracht is allereerst niet vanwege zijn ongeloof maar vanwege zijn mogelijke rebellie. Het feit dat Islamitische landen door de eeuwen heen in oorlog waren met niet Islamitische landen maakt dit tot een geldige straf. Het feit dat het verlaten van de Islam en het omarmen van het christendom door een Ottomaanse burger in de 19e eeuw maakte hem tot een ‘onderdaan’ van de christelijke mogendheden. De mogelijke capitulaties die van kracht waren binnen het Ottomaanse rijk toentertijd spreken voor zich. Dit zegt voldoende over het feit dat er sprake is van rebellie in een dergelijke Islamitische staat bij het verlaten van de godsdienst. Dit feit wordt verder versterkt vanwege alle voorvallen van afvalligen die niet werden bestraft omdat er geen sprake was van propaganda tegen de Islam. (bron 10)

Voorts is er het voorbeeld van de Armenen, die een ongekende welvarende status genoten binnen het Ottomaanse rijk, volgens historicus Erick Jan Zurcher in diens werk ‘Het moderne Turkije’. Hierin beschrijft hij dat 80 procent van de ondernemingen in het Ottomaanse rijk in het huidige zuidoosten van Turkije in Armeense handen waren ondanks dat ze in elke provincie in de minderheid waren. Zodoende scharrelden ook zij zich achter een Christelijke natie en ook zij toonden rebellie tegen het Ottomaanse rijk ondanks hun welvarende status aan het begin van de 20ste eeuw. (bron 11)

De reden voor het ombrengen van een afvallige mits aan alle voorwaarden wordt voldaan wordt toegegeven en is alom geaccepteerd binnen de Islamitische scholen. De afvallige kan ook geen vrouw zijn, want volgens de Hanafi madhab, die de leidende wetschool was binnen de Islamitische staten wordt een vrouw die afvallig wordt niet omgebracht. Dit vanwege het feit zoals Abu Bakr al-Sarakhsi (Perzische Hanafi geleerde jaar 1096) vermeldt in zijn Al Mabsut, dat een vrouw geen rebellie kan tonen. In Al Mabsut wordt beschreven dat een vrouw geen rebellie kan tonen of dat de kans heel klein is waardoor de bestraffing met de dood niet plaats zal vinden. Ook hieruit blijkt dat het ombrengen van de afvalligen niet zozeer het aannemen van een andere godsdienst als reden opvoert maar diens rebellie. (12)

Binnen de Islam zijn er echter ook andere straffen gangbaar voor afvalligen. De mening van de vroege geleerden van de salaf zoals Ibrahim en al-Nakhai (d.95) en Sufyan At Thawri (d.150) is dat een afvallige niet wordt omgebracht maar een levenslange gevangenisstraf moet krijgen. (13)

Moderne geleerden hanteren echter een nieuwe mening dat de bestraffing niet kan plaatsvinden omdat het oordeel van de doodstraf is gebaseerd op ahaad (door enkeling) overgeleverde ahadith. Dit is echter een mening van de vroege Khawarij en geen geldig standpunt binnen de orthodoxe Islam.

In de Islam zijn er overleveringen waarbij de murtadeen (oftewel de afvalligen) niet zijn omgebracht. Bijvoorbeeld Omar Ibn Abd al-Aziz die afvalligen niet ombracht maar hen bepaalde belastingen oplegde waardoor ze gewoon verder konden leven. De Islamitische geleerden leggen deze handeling als volgt uit, zij zijn van mening dat deze ‘afvalligen’ de Islam hadden omarmd zonder deze goed te begrijpen en als gevolg daarvan werden ze gezien als onderdanen die hun djizyah (belasting voor niet moslims) betaalden. Dus ook dergelijke verzachtende maatregelen treden op tijdens het proces van een afvallige. Dit zien we ook terug, zoals al reeds vermeld, in de bestraffing van Maimonides en in de nagelaten bestraffing van vele afvalligen in het Ottomaanse rijk en de handeling van Omar Ibn Abd al-Aziz. (14)

Samenvattend kunnen we zeggen dat er vele regels en wetten zijn voor het uitvoeren van de doodstraf voor afvalligen. Zoals eerder aangegeven is dit een gegeven in de Islam. Gelukkig is dit een goed afgebakend terrein in de Islam en worden er niet zomaar mensen ter dood veroordeeld. Zo moet voordat de straf daadwerkelijk wordt voltrokken de ‘afvallige’ aan vele regels worden voldaan. In verzachtende omstandigheden wordt zelfs van de straf afgezien. Vaak blijft alleen rebellie over als oorzaak voor een straf die een eeuw minder dan tien keer werd uitgevoerd. In tegenstelling tot het vroege en huidige ‘verlichte’ Westen zien we dat deze straf te pas en onpas werd gebruikt. Zo werden onschuldige vrouwen onder het mom van de heksenjacht vermoord, kon het verkrijgen van het burgerschap van een vijandelijke staat je de kop kosten en kun je zelfs in het huidige Brittannië en de Verenigde Staten voor hoogverraad de doodstraf krijgen. Wij hopen hiermee te hebben verduidelijkt dat in de Islam vele strenge regels zijn voor het toepassen in deze straf.

__________________________________________________________________________________
(1) https://youtu.be/xrTAnbzyLos, vanaf minuut 05:48

(2) https://www.britannica.com/biography/William-Tyndale

(3) https://deathpenaltyinfo.org/views-executions?exec_name_1=&exec_year%5B%5D=2018&sex=All&sex_1=All&federal=All&foreigner=All&juvenile=All&volunteer=All

(4) https://www.google.nl/amp/s/uk.news.yahoo.com/amphtml/10-crimes-that-are-still-considered-treason-in-the-145300595.html

(5) https://deathpenaltyinfo.org/death-penalty-offenses-other-murder

(6) https://www.google.nl/amp/s/historiek.net/de-zaak-ethel-rosenberg/51384/amp/

(7) Goldziher noemt meer voorbeelden in zijn tekst onder meer het voorbeeld van de Maronite enir Yunus die ook is vrijgesproken op basis van dezelfde bewijsvoering als bij Maimonides. Goldziher, Vorlesungen uber der Islam, p310.

(8) 6 numarali muhimme defteri (972/1564-1565 ozet transkripsiyon ve index, 1, Ankara 1995, s. 314: Hukum No; 574

(9) Selahettin Ozcilek, Osmanli hukuku icinde zor bir mesele murted, blz33.http://dergiler.ankara.edu.tr/dergiler/19/1267/14578.pdf

(10)https://isgeschiedenis.nl/longreads/de-ondergang-van-het-ottomaanse-rijk-en-de-deling-van-het-midden-oosten

(11)Erick Jan Zurcher, het moderne Turkije, 55.

(12) Abu Bakr al-Sarakhsi, Al Mabsut, X, 109. In het hoofdstuk Siyar/Murtad.

(13) Ibn al-Mundhir, boek Al-Ijma, 119 vd
Ibn Hazm, Maratib Al-Ijma, 210

(14) Abderazzak, Musannaf, X, 170.